Deze maand is Roxy Schreuder (36) de Mamasita van de maand. Roxy zat op een roze wolk toen ze zwanger was van eeneiige tweeling Jade (3) en Jazz (3). Ze genoot volop van haar zwangerschap tot aan de bevalling. Bruut werd ze van die roze wolk afgeschopt. Een moeders intuïtie waar geen arts tegenop kan. Lees haar aangrijpende verhaal.
Een moeders intuïtie waar geen arts tegenop kan.
Fotografie, haar & visagie: Dave Sewtahal. Interview & styling: Nazia Witkamp. Redigent: Jonathan Witkamp.
Met een lekkere warme Oesjanka (Russische wintermuts) kijkt ze dromerige voor zich uit. Bij de tramhalte wacht Roxy mij op. Samen reizen we naar WhoCares in Amsterdam. Ze heeft een aanstekelijke lach en de omgeving merkt op dat we lol hebben. Aan de buitenkant valt niet te zien wat Roxy heeft meegemaakt sinds haar bevalling.
Wie ben je? Wat doe je? Waarom doe je dat?
Ik ben Roxy Schreuder, 36 jaar en freelance Story Producer voor diverse omroepen en reclamebureaus. Getrouwd met Mischa (40). Samen hebben we een tweeling van inmiddels drie en een half jaar, Jazz en Jade. Wij zijn een jaar geleden verhuisd vanuit het drukke centrum van Amsterdam naar een huis aan het bos in Castricum.
Hoe verliep de zwangerschap?
De zwangerschap was heel fijn en verliep zonder complicaties. De dag voor de eerste echo zei ik tegen Mischa dat ik het vermoeden had dat ik zwanger was van een tweeling. Dat gevoel werd de volgende dag bevestigd en ik zweefde op een enorme roze wolk. Het bleek om een eeneiige tweeling te gaan. We werden gewezen op de risico’s en complicaties. De kans op een volledige zwangerschap is bij een eeneiige tweeling klein. Mijn eeneiige tweeling zaten samen in een vruchtzak en deelden voeding uit een placenta. Daarom zouden de meiden met 38 weken gehaald worden. Ik moest om de week een echo laten maken in het ziekenhuis vanwege mogelijke complicaties.
Hoe ben je daarmee omgegaan?
Ondanks dat ik me bewust was van deze complicaties en risico’s hield ik mij hier niet mee bezig. Ik voelde mij goed en zat lekker in mijn vel. Ik leefde bewust, gezond, lette op mijn voeding en had voldoende beweging. In de laatste paar weken van de zwangerschap voelde ik een baby minder bewegen. Mijn gevoel zei dat er iets mis was. Bij de wekelijkse controles in het ziekenhuis bleek dat beide baby’s gezond waren en dat ik me geen zorgen hoefde te maken. Maar mijn intuïtie klopte toen ik met 38 weken werd ingeleid.
Hoe ging je bevalling?
De bevalling was heel zwaar en emotioneel. Nadat de weeën waren opgewekt, duurde het nog achttien uur voordat ik persweeën kreeg. Maar de laatste fase van de bevalling kon niet in gang gezet worden. Ik had maar 8 cm ontsluiting en je mag bevallen met 10 cm ontsluiting. Een baby was ingedaald, maar de andere niet. De baby die niet ingedaald was kon stikken. Ik werd met spoed de operatiekamer ingereden waar de baby’s met een keizersnede te wereld kwamen.
Waren de baby’s gezond?
Met Jazz ging het goed maar Jade bleek te zwak en kon daardoor haar temperatuur niet reguleren. Jazz mocht bij mij op de kamer en Jade lag op de intensive care. Ik werd zo vaak mogelijk met het ziekenhuisbed naar haar toe gereden om bij haar te zijn.
Hoe ging het met Jade?
Met Jade ging het helaas steeds slechter. Ze reageerde niet meer en wilde niet eten. De artsen wisten niet wat er aan de hand was en gingen alle scenario’s af. Na een week werd ik ontslagen uit het ziekenhuis en mocht met Jazz naar huis. Thuis aangekomen kreeg ik een belletje van Mischa, hij was in het ziekenhuis bij Jade. Jade werd met spoed overgeplaatst van het OLVG naar het AMC. Ik moest meteen naar het ziekenhuis komen. Het zag er slecht uit.
Met spoed overgeplaatst, wat ging er op dat moment door je heen?
Ik wilde zo snel mogelijk naar Jade toe maar dat mocht niet van de kraamverzorgster. Door overmatige pijnbestrijding genas mijn wond van de keizersnede niet goed. Daardoor kon ik niet lopen en kwam ik tijdelijk in een rolstoel terecht. Na overleg met de arts besloten ze dat ik het huis mocht verlaten. Mijn moeder woonde tijdelijk bij ons in voor de zorg van de tweeling. Jazz was in goede handen. In de auto onderweg naar het AMC vertelde Mischa dat ze iets hadden gevonden bij Jade en dat ze haar met spoed moesten overbrengen naar een ander ziekenhuis. We wisten niet wat er aan de hand was. Mischa stopte de auto. Er kwam een ambulance voorbij met gillende sirenes en politie escorte. Zowel Mischa als ik dachten ‘als dat Jade maar niet is’. We reden achter de ambulance aan naar het AMC. De ambulance stopte en we wisten niet wat we zagen. Jade werd uit de ambulance gehaald.
Er kwam een ambulance voorbij met gillende sirenes en politie escorte. Zowel Mischa als ik dachten ‘als dat Jade maar niet is’.
Wat hadden ze gevonden bij Jade?
Necrotiserende enterocolitis (NEC) virus. De chirurg vertelde ons dat het NEC virus een levensbedreigende darmontsteking is waarbij delen van de darm kunnen afsterven. Ze gingen haar buik open maken en er waren drie scenario’s:
1. Het zieke stuk darm wordt verwijderd en ze verbinden de gezonde darmen aan elkaar.
2. Het zieke stuk darm wordt verwijderd en ze verbinden haar darmen tijdelijk aan een stoma. Als haar darmen en weerstand zijn aangesterkt volgt er een operatie om de darmen weer aan elkaar te verbinden.
3. De darmen zijn zodanig afgestorven dat ze haar laten inslapen.
Een levensbedreigende darmontsteking, hoe verliep de operatie?
Voordat Jade de operatiekamer werd ingereden mochten we bij haar zijn op de Neonatale intensive care. Het was zo pijnlijk om haar te zien. Hulpeloos en naakt onder de slangetjes en buisjes. Ik voelde me zo machteloos. Het AMC had een fotograaf voor ons geregeld omdat de kans groot was dat we haar voor het laatst levend zouden zien. Het was een moment van leven of dood. Ik bleef rustig en kalm. Ik had hoop en voelde dat ze het zou redden. Anderhalf uur later werd ik gebeld, ik moest meteen naar boven komen want de artsen hadden mijn bloed nodig. Dat gaf mij nog meer hoop. Mischa racete mij op mijn rolstoel door de ziekenhuisgangen zodat ik op tijd bij Jade kon zijn voor de bloedtransfusie. De operatie heeft drie uur geduurd tot het verlossende woord kwam: de operatie is geslaagd!
Hoe ging het herstel van Jade?
De artsen hadden het zieke stuk darm verwijderd en de uiteinden van de darmen verbonden met een stoma. Mischa en ik moesten op stoma cursus. Tien dagen later mocht Jade mee naar huis. Ik was zo verheugd dat ik Jade en Jazz eindelijk allebei thuis had. Na drie maanden moest Jade weer terug naar het ziekenhuis om de stoma te laten verwijderen. Haar darmen zouden aan elkaar verbonden worden. Volgens de arts was dit een kleine ingreep en Jade zou na de operatie goed herstellen. Vijf december gingen we naar het ziekenhuis. Dezelfde chirurg zou haar weer opereren en dat gaf ons een goed gevoel.
Het vooruitzicht was dus goed. Hoe ging die laatste operatie?
Nadat ze was geopereerd en bijkwam in de slaapzaal ging het mis. Op de monitor zagen we dat haar hartslag heel hoog was. Ze leed enorm veel pijn. Ze wilde niets eten en drinken. De ene arts na de andere arts kwam langs maar snapte niet wat er aan de hand was. Dit had een kleine ingreep moeten zijn met een spoedig herstel. Jade kreeg de maximale hoeveelheid morfine om haar pijn te verzachten. Haar buik zwol op en haar toestand ging hard achteruit. Nadat we een maand in het ziekenhuis verbleven kwamen de artsen erachter dat de chirurg een grove fout had gemaakt. Ze hadden een vernauwing van haar darmen over het hoofd gezien. Hierdoor kon Jade niet eten, drinken en poepen. Ze werd meteen geopereerd om de fout te herstellen.
Het leven is kostbaar, daarom geniet ik zoveel mogelijk!
Wat een vreselijke fout van het ziekenhuis. Hoe verliep het na deze opvolgende operatie?
Met Jade ging het meteen een stuk beter. Het ziekenhuis vroeg of we juridische stappen wilde ondernemen. Mischa en ik waren klaar met de ziekenhuisbezoeken, stress en onzekerheid. De chirurg had zijn fout erkend en dat was voor ons afdoende. Ik wilde zo snel mogelijk mijn gezonde dochter mee naar huis nemen en deze vreselijke periode achter ons laten. De draad weer oppakken en genieten van ons gezin.
Hoe ben je door deze periode heen gekomen? 
Op het moment dat zoiets je overkomt ben je aan het overleven. Als alles weer goed gaat kijk je terug. Je merkt dan pas hoe heftig het is geweest en dat we in een achtbaan hebben gezeten. Ik ben altijd positief gebleven want opgeven is geen optie. Mijn kinderen zijn mijn prioriteit. Ik had mezelf weggecijferd. Nu alles goed gaat met Jazz en Jade besef ik dat het ook goed is om voor mezelf te kiezen.
Hoe ziet de toekomst eruit?
Gelukkig heeft Jade niets overgehouden aan het NEC virus. Ze is een levendige peuter die zich goed ontwikkelt. Ik heb twee gezonde en sterke meiden. Ik ben enorm trots op ze! Het leven is kostbaar, daarom geniet ik zoveel mogelijk!
